Πάροδος

Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθούμε το  πολυπαιγμένο έργο σχετικά με την ονομασία και τη χρήση του όρου Μακεδονία από το γειτονικό κράτος, με αφορμή την επικείμενη ένταξή του στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Μια κουστωδία από «ανιδιοτελείς πατριώτες», εθνικιστές, παπαδαριό, μακεδονομάχους καρναβαλιστές και λοιπούς σημαιοφόρους, αναβιώνουν την προερχόμενη από τη χουντική περίοδο θέση –σύνθημα ότι η «Μακεδονία είναι μία και ελληνική». Θέση που ξεθάφτηκε το 1992 από τον τότε σύμβουλο του Μητσοτάκη για τα εθνικά ζητήματα και αντιπρόεδρο της διορισμένης από τον Παπαδόπουλο «συμβουλευτικής», Νικόλαο Μέρτζο.

Η  χρήση του ονόματος Μακεδονία χάνεται στα βάθη των αιώνων και οι ιστορικοί αδυνατούν να την προσδιορίσουν επακριβώς γεωγραφικά, πόσο μάλλον να κατατάξουν τους ανθρώπους που συμβίωναν σε αυτά τα εδάφη εθνικά (με σημερινά κριτήρια έθνους και κράτους).  Πράγμα πολύ φυσικό εφόσον τα έθνη κράτη ως οντότητες όπως τα γνωρίζουμε σήμερα έκαναν την εμφάνισή τους ως τέτοια, πολύ πρόσφατα, από τις αρχές  του 19^ου αιώνα.

Για αιώνες η περιοχή της Μακεδονίας αποτέλεσε έναν πολύχρωμο ψηφιδωτό, ανακάτεμα  πολιτισμού, θρησκείας, γλώσσας , κουλτούρας, παράδοσης.  Η προσπάθεια να καθοριστεί η εθνική ταυτότητα και συνείδηση ενός πληθυσμού ετεροχρονισμένα, χρησιμοποιώντας εργαλεία και κριτήρια του σήμερα αποτελεί κακόγουστο αστείο. Η διαρκής διαδικασία αφομοίωσης, ομογενοποίησης και ελέγχου πληθυσμών μέσω των εθνικών ταυτοτήτων  γίνεται σκόπιμα από τα κράτη, σίγουρα όχι προς το όφελος των καταπιεζόμενων ανθρώπων.

Όσο για τους περήφανους έλληνες γνήσιους απογόνους του μέγα – κατακτητή –  καταστροφέα –  δολοφόνου Αλέξανδρου, πέρα από το γεγονός  ότι τους τον χαρίζουμε όλο δικό τους, απορούμε(;) πως παραβλέπουν (;) το γεγονός ότι πριν ξεκινήσει το κατακτητικό του έργο το πρώτο πράγμα που εξασφάλισε ήταν τα σύνορά του από το νότο κατακτώντας τη Θήβα και την Αθήνα. Από τότε βέβαια έχουν περάσει μόλις 2.500 χρόνια κοινωνικών προσμίξεων γεγονός ήσσονος σημασίας για τα  εθνικά και τα πατριωτικά τους μυθεύματα.

Οι προσμίξεις και οι διαφορετικότητες καθιστούσαν θεμελιώδη εμπόδια για την πραγμάτωση των εθνών κρατών ως τέτοιων. Με την κατάρρευση  της οθωμανικής αυτοκρατορίας  οι κυρίαρχες ελίτ της περιοχής των αρχών του 19 αιώνα προκειμένου να εφεύρουν συμμαχίες με τους εκμεταλλευόμενους και να κάμψουν τις αντιστάσεις , μέσω της εκκλησίας, του στρατού, της διανόησης και της εκπαίδευσης , με τη χρήση συμβόλων (όνομα – πατρίδα, σημαία κλπ) εφηύραν το εχθρικό σε κάθε τι «ξένο», «διαφορετικό», αλλόγλωσσο, αλλόθρησκο. Το έθνος κράτος έπρεπε να είναι ομοιογενή και «καθαρό». Είμαστε ήδη μπροστά στις μεγάλες εθνοκαθάρσεις, στις ομαδικές σφαγές, στους εκτοπισμούς και αποκλεισμούς πληθυσμών αλλά και βίαιων ενσωματώσεων που ακολούθησαν με κομβική περίοδο τους βαλκανικούς πολέμους του 1912-1913, με το ελληνικό κράτος να διπλασιάζει τα τότε εδάφη του (το τμήμα της Μακεδονίας που ενσωμάτωσε μόνο κατά 10% αποτελούταν από πληθυσμό που θα μπορούσε να εκληφθεί ως «ελληνικός»).

Οι εθνικισμοί γεννούν εθνικισμούς. Έτσι τα κράτη της Ελλάδας, της Σερβίας, της Βουλγαρίας  επιδόθηκαν σε μια αιμοσταγή πολιτική θωράκισης τους.  Η εγκαθίδρυση της σοσιαλιστικής Γιουγκοσλαβίας πάγωσε τα εθνικά ζητήματα προσωρινά για να επανέλθουν δριμύτερα με την πτώση της ΕΣΣΔ και των ανατολικών συμμάχων της .  Οι νέες εθνικές οριοθετήσεις  με το ξέσπασμα του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία επιτελέστηκαν με τις απαραίτητες σφαγές, εθνοκαθάρσεις και εκτοπισμούς. Μέσα απ΄αυτές, το 1991 δημιουργήθηκε και το νέο κράτος της Δημοκρατίας της Μακεδονίας οικοδομώντας τη δική του εθνικιστική αφήγηση φυσικά διαρθρωμένη σε αναχρονισμούς, αποσιωπήσεις και μύθους που δομούν την εθνική του ταυτότητα, όπως και κάθε άλλη.

Το ελληνικό έθνος- κράτος- κεφάλαιο όλη αυτή τη περίοδο ισχυροποίησε τη θέση του. Αναδείχθηκε σε ηγεμονική θέση στα Βαλκάνια με πολλαπλές δραστηριοποιήσεις στις οικονομίες των γειτονικών κρατών, υποδεχόμενο ταυτόχρονα με εθνικιστικούς και ρατσιστικούς όρους τις εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες από τις βαλκανικές και ανατολικοευρωπαικές χώρες. Σήμερα το ελληνικό κεφάλαιο (ΕΛΠΕ, ΤΙΤΑΝΑΣ, ΑΚΤΩΡ,ΟΤΕ, Εθνική Τράπεζα κλπ), σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία της κεντρικής τράπεζας της Δημοκρατίας της Μακεδονίας έρχεται τρίτο με επενδύσεις που ανέρχονται σε 477,3 εκ. Ευρώ και 10,8% επί του συνόλου.

Η αναβίωση του ζητήματος της ονομασίας του γειτονικού κράτους μετά από 25 χρόνια θα μπορούσε να εκληφθεί ως  déjà vu ως προς το εθνικιστικό παραλήρημα που προκάλεσε στην εκ νέου «ψωροκώσταινα», ωστόσο δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τα νέα στοιχεία της παγκόσμιας κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας καθώς και τα νέα ιδιαίτερα στοιχεία εσωτερικής  διαχείρισης κράτους και παρακράτους.Η νέα διάταξη-συγκρότηση των κρατών και των οικονομικών συμφερόντων που απαιτούν να εξυπηρετηθούν, επιδιώκουν μια άμεση λύση-εξομάλυνση της κατάστασης. Η ταυτόχρονη ύπαρξη σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων και στα δύο κράτη ευνοεί στην «επίλυση».

Το ελληνικό κράτος-κεφάλαιο προσβλέπει στην ισχυροποίηση της ηγεμονικής του θέσης στη περιοχή ταυτόχρονα με τη ληστρική του επίθεση στη κοινωνία με την εντονότερη φτωχοποίηση των καταπιεζόμενων, την ανεργία, τη φοροεισπρακτική επιδρομή, τις κατασχέσεις, τους αποκλεισμούς και τον εγκλεισμό. Η αναβίωση και πυροδότηση εθνικιστικών αφηγήσεων τους επιτρέπει την απαραίτητη κοινωνική συμμαχία, αποτρέποντας τις κοινωνικές και  ταξικές αντιπαραθέσεις και αναμετρήσεις, θέτοντας τον εθνικισμό στον ιστορικό του ρόλο: στη συσπείρωση απέναντι στον κοινό «ξένο» εχθρό, ώστε η πολιτικοοικονομική κυριαρχία να συνεχίσει ανενόχλητη την επίτευξη των στόχων προς όφελός της.

Έτσι, ο στόχος των εθνικιστικών συλλαλητηρίων που πραγματοποιήθηκαν δεν είναι άλλος παρά η εθνική ανάταση και συστράτευση του εθνικού κορμού με το ελληνικό κράτος για την ενίσχυση της θέσης του στις διαπραγματεύσεις. Υπό το διακριτικό βλέμμα στρατού και εκκλησίας ένα σάπιο συνοθύλευμα παπάδων, απόστρατων στρατιωτικών, φολκλορικών εθνικιστικών συλλόγων εξαπέλυσαν τη φασιστική τους αφήγηση. Εκεί βρήκαν χώρο φασιστικά μορφώματα να εξαπολύσουν επίθεση με πλήρη κάλυψη και ανοχή της αστυνομίας ενάντια σε καταλήψεις. Στη θεσσαλονίκη ενάντια στην ΕΚΧ Σχολείο όπου αποκρούστηκε από τους καταληψίες και ενάντια στην κατάληψη libertatia που κάηκε ολοσχερώς. Την επόμενη μέρα στην πορεία αλληλεγγύης προς τις καταλήψεις που ακολούθησε, η στάση της αστυνομίας ήταν στην ίδια γραμμή, εξαπολύοντας άγρια καταστολή στους συγκεντρωμένους και 5 συλλήψεις που ατόμων που διώκονται για κακουργηματικές πράξεις.

Παρόμοιο σκηνικό και στην Αθήνα με επίθεση ενάντια στο Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρός που αποκρούστηκε από την περιφρούρηση. Αυτό πάντως που χαρακτήρισε το συλλαλητήριο της Αθήνας είναι η εξόφθαλμη συστράτευση των εθνικιστικών -φασιστικών ξερασμάτων με την αριστερή ρητορική περί αγνών πατριωτών υποδηλώνοντας ακόμα μια φορά τον κομβικό ρόλο της αριστερής ρητορικής περί αριστερού πατριωτισμού  (σφραγισμένου ιδεολογικά από τον Νίκο Κοτζιά). Τα συγχαρητήρια του Κασιδιάρη προς τον Θεοδωράκη μας ξεπερνάνε από οποιαδήποτε επιχειρήματα θα κάναμε το κόπο να παραθέσουμε.

Η συστράτευση γύρω από τα έθνη και τους εθνικισμούς  δεν είναι τίποτα περισσότερο από κάλεσμα σύμπραξης των καταπιεσμένων με τους καταπιεστές τους.

Τα έθνη και οι εθνικισμοί αυτό που έχουν να επιδείξουν είναι πόλεμοι, ξεριζωμοί, λεηλασίες  και εξόντωση των κοινωνικά και ταξικά υποδεέστερων.

Κανένα εθνικό σύμβολο, όνομα, σημαία, δεν μπορεί να αποκρύψει την πλαστότητα των ιδεολογημάτων του.

Οι κοινωνικοί/ταξικοί αγώνες ενάντια στους κυρίαρχους, τα κράτη, τους στρατούς και τις θρησκείες είναι ο μόνη μας επιλογή για μια κοινωνία ελεύθερη, αλληλέγγυα και αυτοοργανωμένη.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗ ΚΑΤΑΛΗΨΗ LIBERTATIA ΚΑΙ Σ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΚΑΝΕΝΑ ΕΘΝΟΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΟΝΟΜΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ

Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΙΣ ΑΡΚΟΥΔΕΣ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΣΤΑ ΨΑΡΙΑ ΤΟΥ