Την Κυριακή 16/10 πραγματοποιήθηκε μικροφωνική – παρέμβαση, σχετικά με περιστατικά έμφυλης βίας (την απόπειρα γυναικοκτονίας μιας γυναίκας και την απαγωγή μιας 14χρονης). Μοιράστηκε κείμενο, πετάχτηκαν τρικάκια, βάφτηκαν συνθήματα και στενσιλ.

Για άλλη μια φορά βρισκόμαστε αντιμέτωπα με έμφυλες
κακοποιήσεις.
Το πρωί της Πέμπτης 06/10 μια γυναίκα βγαίνει από το σπίτι της στη
νίκαια, κυνηγημένη από τον άντρα της, ζητώντας βοήθεια, με ένα
βαθύ τράυμα στο λαιμό. «Αμόκ» ονομάστηκε από τα σκουπιδοκάναλα
η κατάσταση του άντρα, ο οποίος (παρά το δήθεν αμόκ) είχε τη
δυνατότητα να μπαινοβγαίνει στο σπίτι του εναλλάσσοντας τα
αντικείμενα, ώστε να πετύχει το σκοπό του, να τη δολοφονήσει
δηλαδή χαρακτηρίζοντάς την «κακιά γυναίκα».
Την επόμενη μέρα στην ίδια γειτονιά αρπάζεται ένα 14 χρονο κορίτσι,
καθώς πήγαινε με την αδελφή της στο φούρνο της γειτονιάς, από
άντρα ο οποίος ανήκε στο οικογενειακό-φιλικό περιβάλλον του
κοριτσιού. Πριν 20 μέρες την είχε αρπάξει ξανά και την είχε βιάσει. Στη
μήνυση που είχε υποβάλει τότε η μητέρα του κοριτσιού οι μπάτσοι δεν
«μπόρεσαν» να βρουν το τύπο. Το κορίτσι είναι ρομά. Στοιχείο
τρομακτικά καταλυτικό για την αποτελεσματικότητα της έρευνάς
τους. Σοκαρισμένη η τοπική κοινωνία παρακολουθεί τις εξελίξεις. Το
σοκ ασφαλώς και σχετίζεται με το αν μετά τη λέξη «14χρονη» μπει η
λέξη «ρομά».
Είναι γνωστό και δεν χρειάζεται παράθεση στατιστικών στοιχείων για
να πειστεί κάποια ότι τα περιστατικά πατριαρχικής βίας είναι
ιδιαίτερα συχνά στο ευρύτερο οικογενειακό – φιλικό περιβάλλον. Μέσα
στην οικογένεια (αυτόν τον θεσμό – στυλοβάτη της πατριαρχίας)
εκπαιδευόμαστε στους έμφυλους διαχωρισμούς, μας φοριούνται
δίπολα, καθορίζονται ρόλοι, μαθαίνουμε να υπακούμε, να
καταστέλλουμε επιθυμίες – τη σεξουαλικότητά μας, να ανεχόμαστε
καταπιέσεις – ιεραρχήσεις. Μέσα στα πλαίσια της Άγιας Οικογένειας
τα πρόσωπα που αρνούνται και αντιστέκονται στους όρους της
αντιμετωπίζουν τη βία. Σωματική και ψυχολογική. Από τον άντρα του
σπιτιού. Είναι η πατριαρχία που τους δίνει το δικαίωμα να υποτιμούν,
να υψώνουν φωνές, να εξευτελίζουν, να σηκώνουν χέρι, να αρπάζουν
αυτό που θέλουν, λες και τα σώματα μας είναι αντικείμενα που τους
ανήκουν.
Ταυτόχρονα από τα σκουπιδοΜΜΕ αποδίδονται ψυχολογικοί όροι στον
άντρα – φορέα της κακοποίησης. Για να μπορέσουν οι θεατές της
κλειδαρότρυπας να καταπιούν αμάσητα πως οι πράξεις αυτού του
είδους έχουν σαφή οριοθέτηση στο υποκείμενο που γίνεται φορέας
τους. Ότι δηλαδή αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά, που
προκαλούνται από «τρελούς», «ανώμαλους», «σαλταρισμένους».

Λες και διαφέρουν από αυτό που βλέπουμε και ακούμε σε καθημερινή
βάση. Τις φωνές μέσα στα σπίτια, την βία απέναντι σε γυναίκες,
παιδιά, ηλικιωμένους. Όχι επειδή αυτά είναι ευάλωτα, αλλά ακριβώς
επειδή η πατριαρχία δίνει την άδεια να σηκώνουν χέρι σε αυτά τα
σώματα. Σε μια κοινωνία όπου πρέπει να κρατάμε «τα εν οίκω, μη εν
δήμω», δεν γνωρίζουμε τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες;
Περιμένουμε να σοκαριστούμε από το δελτίο των οχτώ; Κι έπειτα να το
ξεχάσουμε μόλις παλιώσει η είδηση, όπως και άλλες τόσες και να
συνεχίσουμε τη ζωή μας;
Και τέλος πάντων φτάνει πια η στοχοποίηση των ανθρώπων με
ζητήματα ψυχικής υγείας. Σε καμιά περίπτωση δεν είναι αυτοί οι
κακοποιητές, οι βιαστές, οι γυναικοκτόνοι. Είναι οι τύποι της διπλανής
μας πόρτας πίσω από την οποία όταν ακούμε τις φωνές, τις βρισιές, τα
ουρλιαχτά και τα χτυπήματα σιωπούμε και κοιτάμε την δουλειά μας.
Και μετά… σοκαριζόμαστε…
Η πατριαρχία ως σύστημα εξουσίας που διακρίνει τους ανθρώπους με
βάση το φύλο τους, τη σεξουαλικότητα, την ηλικία και την αρτιμέλεια
τους σε ανώτερους και κατώτερους ορίζει ποια σώματα μπορούν να
επιβάλλονται σε ποια, σε ποιους πρέπει να υπακούμε, ποιες είναι οι
«καλές» και «κακές» γυναίκες, ποια είναι τα σωστά μάτσο αρσενικά
και ποιοι οι πούστηδες και οι αδερφές, ποιοι αξίζουν να υπάρχουν και
ποιοι πρέπει να εξαφανιστούν γιατί δεν μας κάνουν. Ξεκινάει με
γελάκια και ανοχή στα σεξιστικά αστειάκια στις παρέες, με
υποτίμηση, με βλέμματα που ζυγίζουν τα σώματα μας από πάνω ως
κάτω, για να γίνει κανονικότητα στις φωνές, στα χτυπήματα, στην
καθημερινή κακοποίηση. Και να φτάνουμε έκπληκτοι να
αναρωτιόμαστε γιατί ένας άντρας φτάνει στο σημείο να σκοτώνει μια
γυναίκα.
Σε κάθε τέτοια εκδήλωσή τους στεκόμαστε σταθερά απέναντι
Συλλογικοποιούμε τις αρνήσεις και τις αντιστάσεις μας
Θα μας βρίσκετε διαρκώς μπροστά σας
Υγ. Και μια κουβέντα για τους μπάτσους που δεν μπορούν να βρουν τον
αρπαγέα του κοριτσιού, στους οποίους μάλιστα είναι γνωστό το
ονοματεπώνυμό του. Δεν έδειξαν την ίδια βραδυπορία και
ανικανότητα όταν πριν λίγους μήνες στο διπλανό μας Πέραμα
δολοφόνησαν, μετά από καταδίωξη που θύμιζε ταινία, 17χρονο ρομά.
Ο ρατσισμός τους ξεδιπλώνεται πλήρως.

παροδος – καρακαηδόνες

 

 

Αφίσα που κολλήθηκε στη νίκαια και στον κορυδαλλό με αφορμή τις γυναικοκτονίες

αδελφή μας,δεν είσαι μόνη

Μάιος 2022

Άλλη μια γυναικοκτονία. Αυτή τη φορά στην Καβάλα. Στον χώρο της. Ο άντρας της, σωστά δασκαλεμένος από τον πρόεδρο του σωματείου των μπάτσων Μπαλάσκα, παίρνει τηλέφωνο και παραδίδεται. Από τις αρχές του 2022 ερχόμαστε ξανά αντιμέτωπες με γεγονότα έμφυλης βίας, σωματικής και ψυχολογικής κακοποίησης στο σπίτι μας, στη δουλειά μας, στον δρόμο μας, τόσο από τον διπλανό μας άντρα όσο και από τους θεσμούς του κράτους (μπάτσους, εκκλησία, στρατό, ΜΜΕ, υπουργεία, δικαστήρια κλπ) που έχουν εμφανιστεί στη δημοσιότητα.

Μακρύς ο κατάλογος. Γυναίκες συνεχίζουν να σκοτώνονται από πρώην και νυν συντρόφους,από μέλη της οικογένειας, ξυλοκοπούνται στον δρόμο, απειλούνται και με όπλα, δέχονται απόπειρες βιασμού στην δουλειά τους, βιάζονται από τον πατέρα, από τον πατριό, από τον θείο. Οι μπάτσοι συνεχίζουν να αποτρέπουν καταγγελίες βιασμών και κακοποιήσεων, δίνουν οδηγίες στους γυναικοκτόνους πώς να τη βγάλουν καθαρή. Τα δικαστήρια γίνονται τόπος ξεπλύματος των κακοποιητών μας, διασύροντας όσα επιζώντα πρόσωπα έχουν βρει το κουράγιο και τη δύναμη να μιλήσουν για ό,τι έχουν αντιμετωπίσει. Μετανάστριες, προσφύγισσες, έγκλειστες ζουν καθημερινά μαρτύρια στα χέρια των διάφορων θεσμών – δομών του κράτους. Παράλληλα ο βιασμός αποτελεί στρατιωτική τακτική απ’ όλες τις πλευρές σε κάθε πόλεμο, όπως και στην περίπτωση της Ουκρανίας.

Γνωρίζουμε από πρώτο χέρι ότι η έμφυλη βία αφορά όλες μας. Την έχουμε βιώσει, τη βιώνουμε. Γνωρίζουμε ότι πίσω από τις κλειστές πόρτες θηλυκότητες ζουν καθημερινά βασανιστήρια. Γνωρίζουμε το φόβο να περπατάς μόνη το βράδυ σε δρόμο που «δεν έπρεπε να είσαι». Γνωρίζουμε τον πέφτουλα συνάδελφο, προϊστάμενο, αφεντικό. Γνωρίζουμε τι σημαίνει να είσαι μόνη στον συρμό του μετρό, στο λεωφορείο. Γνωρίζουμε τα σεξιστικά σχόλια και «αστεία», την υποτίμηση στις ομάδες των «φίλων» μας.

Δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις για όλα αυτά. Έχουμε δει ότι αυτό που μας βοηθάει και μας ενδυναμώνει είναι το να μιλάμε. Να μη μένουμε μόνες. Να συλλογικοποιούμαστε. Στην μικρή και μεγάλη μας μάχη ενάντια στην πατριαρχία που δολοφονεί, κακοποιεί, διασύρει, το πρόταγμά μας είναι “καμία μόνη”. Η από κοινού χειραφέτησή μας είναι το όπλο μας.

Κάνουμε όπλο αυτό που σκόπιμα η πατριαρχία έχει δαιμονοποιήσει, την γυναικεία αλληλεγγύη. Βγαίνουμε στον δρόμο. Το σπίτι δεν είναι το «βασίλειό μας». Για πολλές από εμάς είναι τόποςβασανιστηρίου. Μιλάμε – μοιραζόμαστε. Με την φίλη, τη γειτόνισσα,την αδελφή, την περαστική. Θα διαπιστώσουμε ότι δεν είμαστε μόνες. Δεν σωπαίνουμε. Δεν δεχόμαστε την κανονικοποίηση καμιάς σεξιστικής συμπεριφοράς. Δεν υπάρχει μικρή και μεγάλη κακοποίηση για μας. Δεν φταίμε εμείς, δεν δεχόμαστε την σκόπιμη ενοχοποίησή μας. Δεν δεχόμαστε «συμβουλές» από άντρες για το τι κάνουμε σωστά ή όχι. Αρνούμαστε τον ρόλο του σάκου του μποξ πάνω στον οποίο θα ξεσπάσουν τα προβλήματα της καθημερινότητάς τους οι άντρες της ζωής μας. Η απόσταση που δημιουργείται μεταξύ μας είναι αποτέλεσμα της άρνησής τους να σταθούν αλληλέγγυα δίπλα μας απέναντι στο κοινό εχθρό την πατριαρχία, τον καπιταλισμό, το κράτος. Αγωνιζόμαστε η μία δίπλα στην άλλη, ενάντια στην πατριαρχία και σε κάθε εκφραστή της.

Είμαστε οι καρακαηδόνες απο το αναρχικό στέκι πάροδος.

Είμαστε οι γλωσσούδες, οι υστερικές, οι υπερβολικές, οι αντιδραστικές, χτίζουμε συλλογικές αντιστάσεις απέναντι σε κάθε φορέα της πατριαρχίας.

Δεν είμαστε φρόνιμες, δεν κάνουμε ησυχία, δεν ησυχάζουμε μεχρι την εξάλειψη κάθε μορφής εξουσίας.

karakaidones@espiv.net

https://karakaidones.espivblogs.net

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Παρασκευή 08/07 στις 21:00 επανοικειοποιούμαστε τον χώρο της πλατείας Χαλκηδόνας προβάλλοντας την ταινία Nomadland

Ο αγώνας για επιβίωση των περιπλανώμενωνστην Αμερική του 21ου αιωνα

πλ. Χαλκηδόνας (πλ.25ης Μαρτίου, Νίκαια)

Σάββατο 09/07 στις 18:00 μαζευόμαστε στην πάροδο* για να παίξουμε συλλογικά

Διαρρηγνύοντας στην πράξη τη μοναξιά και την επέλαση της κατανάλωσης και του εμπορεύματος σε κάθε έκφανση του σύγχρονου τρόπου ζωής, λέμε ότι ποτέ δεν είναι αργά για να συναντηθούμε, να συνεχίσουμε να μη συμβιβαζόμαστε, να προσπαθούμε να φτιάχνουμε έναν κόσμο όπως τον ονειρευόμαστε. Η αμφισβήτηση των εντολών και των εξουσιών, η ανυποταξία, η περιέργεια και η όρεξη για εξερεύνηση του άγνωστου, η ευαισθησία περιορίζονται από την καταναγκαστική μισθωτή σκλαβιά, την επιτήρηση, την καταστολή, τη ρουτίνα και την επιβίωση μέσα σε ένα σύστημα που πετσοκόβει ό,τι περισσεύει από τα κουτάκια του. Προτάσσοντας τη φαντασία, συλλογικοποιούμε τις αρνήσεις μας, χωρίς καθωσπρεπισμούς και σοβαροφάνειες.

πάροδος* τα στενά σοκάκια στη νίκαια που μας έφερναν και μας φέρνουν πιο κοντά, που μάθαμε και μαθαίνουμε να συλλογικοποιούμε τα παιχνίδια, τους αγώνες και τα όνειρά μας

αυτοοργανωμένος χώρος έκφρασης, αλληλεγγύης & σύγκρουσης

Λαοδικείας & Π. Τσαλδάρη 173, Νίκαια

parodos@espiv.net

** Για την στήριξη στο κόστος λειτουργίας του χωρου