Με αφορμή μια σειρά από συνθήματα που γράφτηκαν πρόσφατα στην όψη του δημαρχείου Νίκαιας, υπέρ των καταλήψεων και ενάντια στις εκκενώσεις τους μετά από το γελοίο τελεσίγραφο του Μιχ. Χρυσοχοϊδή, ο δημοκρατικά αριστερός δήμαρχος Νίκαιας, ανάρτησε στην σελίδα του στο facebook, ένα κείμενο συνοδευμένο από φωτογραφίες, όπου καλούσε τον κάθε δημότη να γίνει ο ίδιος προστάτης του δημόσιου χώρου απέναντι σε όσους τον εκμεταλλεύονται. Προς έκπληξή του, σχεδόν θα συμφωνήσουμε!
Γιατί ο δημόσιος χώρος πρέπει σίγουρα να προστατευθεί.
– Από τον τρόπο που ο δήμαρχος επιλέγει να παραδώσει κάθε σπιθαμή πεζοδρόμησης στα βίτσια παλιών, νέων, μικρών ή μεγάλων εμπόρων της περιοχής που με το έτσι θέλω καταλαμβάνουν ελεύθερους χώρους, ενώ τους “αναβαθμίζει” κόβοντας δέντρα και καταστρέφοντας τα αντίστοιχα παρτέρια (βλ. τον πεζόδρομο της Τσαλδάρη).
– Από τις απόπειρες του δημάρχου να κλείσει με συρμάτινες περιφράξεις τον ελεύθερα προσβάσιμο χώρο του Κατράκειου, με πρόσχημα την ασφάλεια της περιοχής.
– Από τις μεγαδιαφημίσεις στριπτιτζάδικων σε κεντρικούς δρόμους (βλ. Π. Ράλλη), όπου το τράφικινγκ και ο σεξισμός παρουσιάζονται ως επιλογή διασκέδασης και κατανάλωσης, αποτελώντας στην πραγματικότητα το απαραίτητο χυδαίο συμπλήρωμα ενός δήμου που θέλει να βγάζει λεφτά ακόμα και από τα μπουρδέλα της γειτονιάς του.
Συμμετοχική ρουφιανοκρατία!
Για αυτό και ο δήμαρχος ζητά την υποστήριξη όλων των ρουφιάνων που πρόθυμα σχολίασαν κάτω από το αρχικό κείμενό του, δίνοντάς τους έδαφος, υπενθυμίζοντάς μας ότι ακόμα και στην μικρή κλίμακα της γειτονιάς δεν λείπουν οι θιασώτες μιας αστυνομοκρατίας, που δεν ανέχεται παρέες στα παγκάκια (όπως στην πλ. Χαλκηδόνας), πρόσφυγες και μετανάστες στις γειτονιές, στοχεύοντας σε μια συνθήκη γενικευμένου ελέγχου και κατανάλωσης. Οι δημόσιοι χώροι όμως ανήκουν σε όλες και όλους, αποτελούν έναν πολύτιμο κοινό τόπο απέναντι στην απομόνωση και τον ατομικισμό, είναι το πεδίο συνδιαλλαγής και συνδιαμόρφωσης των κοινοτήτων, το έδαφος που γεννιούνται οι αντιστάσεις, οι αγώνες και οι σχέσεις που θα γίνονται πάντα ανάχωμα στα όποια σχέδια «αξιοποίησης» και «εκμετάλλευσής» του.
Και δύο κουβέντες περί τέχνης: Στο ίδιο του κείμενο, ο δήμαρχος αναφέρεται στο γκράφιτι που καλύπτει την όψη του δημαρχείου , όπου εικονίζονται γυναικείες μορφές (σε διάφορα μεγέθη) που παραπέμπουν σε γυναίκες πρόσφυγες. Το έργο τέχνης της «Μικρασιάτισσας μάνας» ζέχνει όμως ρατσισμό και σεξισμό. Τα γυναικεία σώματα ως αντικείμενα εκμετάλλευσης και κακοποίησης εντός της πατριαρχίας, αποκτούν αξία στα πλαίσια της εδραίωσης, ανάπτυξης και εξάπλωσης της εθνικής ιδέας, φέροντας εις πέρας τον μονό αποδεκτό κοινωνικά ευγενή στόχο της τεκνοποίησης. Τη στιγμή δηλαδή που δημιουργεί μελλοντικούς στρατιώτες ή μανάδες αυτών των στρατιωτών, αναλώσιμα κορμιά στους πολέμους της κυριαρχίας.
Η Μικρασιάτισσα γυναίκα ερχόμενη στα “πάτρια εδάφη”, αντιμετωπίστηκε ως βρώμικη, παστρικιά και πουτάνα από τους τότε πατριώτες.
Οι τωρινοί πατριώτες, ίσως και απόγονοι αυτών των μανάδων, έχοντας σκόπιμα αποκρύψει την ιστορική τους διαδρομή, αντιμετωπίζουν τους σημερινούς μετανάστες με αντίστοιχο τρόπο. Τα σύνορα, τα στρατόπεδα μεταναστών, τα νεκρά κορμιά στο Αιγαίο, τα ξερονήσια που ετοιμάζει η κυριαρχία για να στοιβάξει όσα δεν κατάφερε ακόμα να εξοντώσει αντιμετωπίζονται με ανακούφιση ως προς την διατήρηση της καθαρότητας και της κανονικότητας όσων θεωρούν ότι τέτοια γκράφιτι μπορούν να υπάρχουν στις μέρες μας στις γειτονιές μας.
Τα συνθήματα που γράφτηκαν λοιπόν θεωρήθηκαν από τον δήμαρχο ως «ασέλγεια» στο έργο τέχνης. Αφήνοντας στην άκρη, όσα αφορούν την αφομοίωση από την εξουσία της τέχνης του δρόμου, που τελικά λειτουργεί αποτρεπτικά απέναντι προς τον ίδιο της τον εαυτό, θα αρκεστούμε στο εξής σχόλιο: Στη Νίκαια, το προσφυγικό εκτός από παρελθόν, έχει και παρόν. Και όπως όλα δείχνουν, θα έχει και μέλλον. Το κτίριο του πρώην εργοστασίου Κεράνη στη λεωφόρο Θηβών αποτελεί πλέον την έδρα του υπουργείου μετανάστευση ενώ επιπλέον θα «εξυπηρετεί» διαδικασίες του περιφερειακού γραφείου ασύλου. Δήμαρχε ετοίμασε τα σπρέυ σου! Και για να μην ξεχνιόμαστε: