Η πολεμική μηχανή φλέγεται;

Αναδημοσίευση από το blog της πρωτοβουλίας για την ολική άρνηση στράτευσης

 

• «Κανείς δεν θα πάει στον πόλεμο, θα πάμε όλοι σπίτι μας»

Με την ένταση του πολέμου στην Ουκρανία να κλιμακώνεται, το ρωσικό κράτος μετά από 7 μήνες σκληρών εχθροπραξιών κηρύττει στα μέσα του Σεπτέμβρη μερική επιστράτευση ως «επιτακτικό εθνικό καθήκον», αποδεικνύοντας ότι το φρέσκο αίμα για το μέτωπο αρχίζει να βρίσκεται σε έλλειψη. Κι αυτό, παρά τις ενισχύσεις από το εξωτερικό και την αθρόα προσφορά των κυνηγών κεφαλών της διαβόητης εταιρείας μισθοφόρων Wagner, παρά τις νομοθετικές ρυθμίσεις της τελευταίας στιγμής που αφενός αυστηροποίησαν τις ποινές φυλάκισης για λιποτάκτες και αρνητές στράτευσης μέχρι τα δέκα χρόνια, αφετέρου μοιράζουν υπηκοότητα σε μετανάστες που θα πολεμήσουν στην Ουκρανία.

• Η πολεμική μηχανή φλέγεται;

Θα μπορούσε να το πει κανείς, είτε μεταφορικά είτε κυριολεκτικά. Αμέσως μετά την κήρυξη της, εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλώνουν ενάντια στην επιστράτευση, δεκάδες στρατολογικά κέντρα κατάταξης από άκρη σε άκρη της χώρας πυρπολούνται με μολότοφ, στρατοκράτες πυροβολούνται από στρατεύσιμους ή τους οικείους τους, ενώ δεκάδες χιλιάδες άτομα συλλαμβάνονται και μετά από εκβιασμούς «παραλαμβάνουν» από τα αστυνομικά τμήματα φύλλα πορείας κατευθείαν για τα μέτωπα της Ουκρανίας. Την ίδια στιγμή που το ρωσικό κράτος έχει ξεχυθεί να μαζέψει κορμιά στις πόλεις, στην ύπαιθρο ή στα προσφυγικά στρατόπεδα -όπου το αβέβαιο μέλλον μπορεί να φαντάζει χειρότερο από το πολεμικό μέτωπο- το αίμα των «από κάτω» δείχνει ότι αντιστέκεται στο να αναλωθεί. Όσο κι αν ο πόλεμος ως «εθνική ανάγκη» εξακολουθεί να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των διαγγελμάτων όλο αυτό το διάστημα, ένα μεγάλο κομμάτι των στρατεύσιμων της Ρωσίας, με μια ευρεία κοινωνική συμπαράσταση και από γυναίκες, στη μία περίπτωση συνωστίζεται στα σύνορα των κρατών που είναι προσβάσιμα και δεν έχουν κλείσει τα σύνορα -όπως η Γεωργία- δηλώνοντας τη βούλησή του «να μη γίνει κρέας για τα κανόνια του πολέμου», ενώ στην άλλη βγαίνει στους δρόμους, φωνάζει, αντιδρά και σαμποτάρει τον πόλεμο και τον εθνικό κορμό.

 

 

• «Για την άμυνα να επιτίθεσαι, για την ειρήνη να πολεμάς»;

Οι καταναγκαστικές επιστρατεύσεις των «από κάτω» στα πολεμικά πεδία της κυριαρχίας δεν είναι παρά ο κανόνας κάθε πολεμικής διαδικασίας*. Στο πλαίσιο της κήρυξης μερικής επιστράτευσης από το ρωσικό κράτος, η σύγκρουση των «από κάτω» με την εθνική γραμμή «υπεράσπισης της πατρίδας» ίσως ποτέ ως τώρα δεν είχε τέτοια ένταση και έκταση, στη σύγχρονη ιστορία μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και σίγουρα δεν είχε την ίδια παγκόσμια μιντιακή φωταγώγηση και αποδοχή. Ένα μεγάλο κομμάτι του κοινωνικού ιστού, εντυπωσιακά προβεβλημένο σε παγκόσμιο επίπεδο, απαντάει με ένα καθόλου εύκολο «όχι» στα εθνικιστικά ψευδοδιλλήματα. Ανεξάρτητα από το βάθος αυτού του «όχι» σε πολιτικό περιεχόμενο, ανεξάρτητα από την κίνησή του προς μία γενικότερη συλλογική/ατομική απελευθέρωση, η αλληλεγγύη μεταξύ των «από κάτω» σε αυτές τις πρωτογενείς φωνές των δρώντων υποκειμένων που αρνούνται να θυσιάσουν το κορμί τους στην κανιβαλιστική κρεατομηχανή του πολέμου, ήταν και είναι δεδομένη, όπως επίσης και η κάθετη ρήξη με όσες δήθεν «αντιπολεμικές» φωνές παραπλανούν τις κοινωνικές αντιστάσεις, εμφορούμενες από οποιεσδήποτε φασιστικές ή ναζιστικές καταβολές.

Δεδομένη είναι όμως και η οργή μας για την εργαλειοποίηση και την απονοηματοδότηση των αντιπολεμικών αντιστάσεων σε ένα κράτος από τα ανταγωνιστικά του κράτη. Για το πόσο διαφορετικά ζυγίζει η «εθνική ανάγκη» ανάλογα με το αν αυτή αμφισβητείται ευθέως στη δική σου «εθνική επικράτεια» ή σε μία άλλη. Για τα όψιμα αντιπολεμικά δάκρυα που εύκολα μετατρέπονται σε ιαχές πολέμου και σωβινισμού, αναλόγως του αν οι αρνήσεις στράτευσης λαμβάνουν χώρα εντός ή εκτός των συνόρων σου. Για το ότι οι αρνήσεις στράτευσης που δεν θωρακίζουν τα περιεχόμενά τους επιχειρείται να γίνουν όπλο πολεμικής προπαγάνδας από τα αντίπαλα στρατόπεδα (όπως με το τρολ βίντεο του υπουργείου άμυνας της Ουκρανίας), που ορίζει ποιος είναι ο «καλός» και ποιος ο «κακός» κυριαρχικός πόλεμος στην ιστορία. Για την Ε.Ε. και τα θεσμικά της όργανα, θιασώτες του πολέμου στην Ουκρανία, που αναζητούν τη φόρμουλα για να «αγκαλιάσουν» τους αρνητές στράτευσης από τη Ρωσία ως πρόσφυγες, την ίδια ώρα που αντίστοιχα οι αρνητές από την Ουκρανία παραμένουν «προδότες της πατρίδας τους».

Από την πλευρά των αντιμιλιταριστικών και αντιπατριωτικών αγώνων, παραμένουμε με το ίδιο πάθος αδέρφια των προδοτών όλου του πλανήτη – από όπου κι αν προέρχονται. Εναντιωνόμαστε συλλογικά, αδιαμεσολάβητα και αντιθεσμικά στη στρατιωτική καταστολή και την αφομοίωση κάθε εξουσίας, στον πόλεμο και την ειρήνη των κυρίαρχων. Για έναν κόσμο χωρίς κράτη, σύνορα, κεφάλαιο, θρησκείες και πατριαρχία.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΚΡΑΤΗ, ΤΑ ΕΘΝΗ ΚΑΙ Ο ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΜΟΣ

ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΩΡΑ ΣΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ

 

*Καθόλου τυχαία, τον Μάρτιο του 2021, οι πολεμικές προετοιμασίες ενός ελληνικού κράτους σε αυξανόμενη στρατιωτικοποίηση και εξοπλισμούς «σε καιρό ειρήνης» συνοδεύτηκαν και από μία -πρωτοφανή εδώ και δεκαετίες- αύξηση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας κατά 3 μήνες…