ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Την Παρασκευή 5 Απριλίου στα δικαστήρια Πειραιά δικάζεται με κατασκευασμένες κατηγορίες σε 2ο βαθμό ο αντιφασίστας σύντροφος Νίκος Α. για τη συμμετοχή του στην αντιφασιστική διαδήλωση στο Κερατσίνι στις 18/9/2014, έναν χρόνο μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από μαχαιροβγάλτες νεοναζιστικού τάγματος εφόδου της χρυσής αυγής.

Η συγκεκριμένη διαδήλωση χαρακτηρίστηκε από τη συμμετοχή πολλών χιλιάδων ανθρώπων, σε μία περίοδο που το κρατικό σχέδιο πριμοδότησης των νεοναζιστικών ταγμάτων εφόδου και των δολοφονικών τους επιθέσεων κατά μεταναστ(ρι)ών και αγωνιζόμενων ανθρώπων είχε αντικατασταθεί από το ιδεολογικό/πολιτικό ξέπλυμα του «κρατικού αντιφασισμού» και της «θεωρίας των άκρων», καθώς και από τη στρατηγική της «μηδενικής ανοχής» στη βάση του δόγματος «Νόμος και Τάξη». Για τον λόγο αυτό άλλωστε, το «κράτος έκτακτης ανάγκης» μετά τις επίσημες προαναγγελίες της πολιτικής ηγεσίας της αστυνομίας περί «αποφασιστικότητας να μην μετατραπεί η ελληνική δημοκρατία σε δημοκρατία της Βαϊμάρης», δεν δίστασε να εφαρμόσει μέσα στις γειτονιές του Κερατσινίου ένα κατασταλτικό σχεδιασμό 4.000 αστυνομικών (με μηχανοκίνητες δυνάμεις, ελικόπτερα, μέχρι και παρέλαση της περιβόητης αύρας). Από τη στιγμή που η εκστρατεία φόβου και τρομοκρατίας από την πλευρά του «κράτους ασφάλειας» απέτυχε στο να εμποδίσει χιλιάδες διαδηλωτές να συμμετάσχουν στην αντιφασιστική διαδήλωση, σειρά πήρε η εφαρμογή ενός κατασταλτικού σχεδίου κατατεμαχισμού και διάλυσής της από δεκάδες διμοιρίες των ΜΑΤ και μηχανοκίνητες ομάδες ΔΕΛΤΑ, οι οποίες επιτέθηκαν με δολοφονικά χτυπήματα σε διάφορα μπλοκ της πορείας.

Εκείνο όμως που δέχτηκε τη μεγαλύτερη πίεση και διαδοχικές επιθέσεις ήταν το μπλοκ των αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων της περιοχής (της Συνέλευσης της Πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας και του αυτοοργανωμένου χώρου αλληλεγγύης και ρήξης ΡΕΣΑΛΤΟ), το οποίο στήριξε επίσης με δημόσιο κάλεσμα ο αντιφασιστικός συντονισμός συλλογικοτήτων από τις περιοχές του Πειραιά και της δυτικής Αθήνας. Το εν λόγω μπλοκ, που αριθμούσε 2000 άτομα, αποτέλεσε το διακύβευμα της κρατικής καταστολής, με προφανή σκοπό τη διάλυσή του και κατόπιν την προσαγωγή και τη σύλληψη δεκάδων διαδηλωτών ακολουθούμενη με την κλασσική αστυνομοδικαστική πρακτική της απόδοσης «φασόν» κατηγοριών. Έτσι, μετά την πρώτη επίθεση των ΜΑΤ στη λεωφόρο Σαλαμίνος το μπλοκ κόπηκε σε δύο κομμάτια, τα οποία αν και κατάφεραν αμφότερα να ανασυγκροτηθούν δέχτηκαν με τη σειρά τους νέες επιθέσεις μέχρι την τελική τους διάλυση. Από τη μία, διμοιρίες των ΜΑΤ χτύπησαν το ένα κομμάτι στην οδό Ψαρρών, με αποτέλεσμα 61 συλλήψεις στο σωρό και απαγγελίες κατηγοριών για πλημμελήματα. Από την άλλη, το δεύτερο κομμάτι στο οποίο υπήρχε η αρχική κεφαλή του μπλοκ, χτυπήθηκε ξανά από ομάδες ΔΕΛΤΑ στην πλατεία Κύπρου (στο δημαρχείο Κερατσινίου-Δραπετσώνας), με αποτέλεσμα τη σύλληψη του συντρόφου Νίκου Α. από τις γειτονιές του Περιστερίου (ο οποίος συμμετείχε στην πορεία με συλλογικούς όρους ως κομμάτι της διοργάνωσης), που του αποδόθηκαν κατηγορίες σε βαθμό κακουργήματος για κατοχή-χρήση μολότοφ, έκρηξη και εμπρησμό. Κατηγορίες ανυπόστατες, όχι μόνο γιατί ο σύντροφος δεν έχει καμία απολύτως σχέση με όσα του αποδίδονται αλλά και γιατί στο δημαρχείο, στην πλατεία Κύπρου και τριγύρω δεν έπεσε εκείνη τη μέρα καμία μολότοφ. Ο Νίκος Α. χρεώνεται το πείσμα όλων μας που συμμετείχαμε στο μπλοκ, να παραμείνουμε δυναμικά στον δρόμο και να υπερασπιστούμε τις επιλογές μας.

Η άγρια καταστολή της αντιφασιστικής διαδήλωσης του Σεπτεμβρίου του ’14 ακολουθήθηκε από μία πολυετή δικαστική ομηρία των δεκάδων συλληφθέντων. Το 2018, τέσσερα χρόνια αργότερα και με την «πρώτη φορά αριστερά» να βρίσκεται στα ηνία του κράτους υπερασπιζόμενη τη «συνέχειά» του σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, την ίδια στιγμή που οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα κυκλοφορούν ελεύθεροι, την ίδια στιγμή που ο φασισμός έρχεται και πάλι στην επικαιρότητα διαμέσου μίας εθνικιστικής και μιλιταριστικής ατζέντας που προωθείται κυριαρχικά από την κυβερνώσα αριστερά μέχρι και την άκρα δεξιά, ο σύντροφος Νίκος Α. καταδικάζεται πρωτόδικα από τα δικαστήρια του Πειραιά -με πασιφανείς πολιτικούς λόγους εκδικητικότητας και παραδειγματισμού πάνω σε ένα ανυπόστατο κατηγορητήριο- σε 6 χρόνια φυλάκισης, για την επιλογή του να στέκεται συλλογικά και ανυποχώρητα, μαζί με πολλούς άλλους και άλλες, απέναντι στο κράτος, το κεφάλαιο και τον φασισμό. Λίγους μήνες αργότερα άλλωστε και πάλι στο Πρωτοδικείο Πειραιά, στις 24/1/2019, ακολούθησε το τέλος της δικαστικής ομηρίας των 61 συλληφθέντων -που διαδήλωναν μαζί με τον Νίκο Α. μέχρι και την πρώτη αρχική επίθεση των ΜΑΤ- οι οποίοι/ες απαλλάχθηκαν από τις κατηγορίες που αντιμετώπιζαν, αναδεικνύοντας ακόμα περισσότερο την πλήρη αβασιμότητα των κατηγοριών του Νίκου Α. και την πολιτική σημασία της αρχικής του καταδίκης αλλά και του επερχόμενου εφετείου του.

Ενάντια στην κρατική/καπιταλιστική βαρβαρότητα και τη φασιστική θηριωδία, μοιραστήκαμε τη συντροφικότητα, σταθήκαμε πρόσωπο με πρόσωπο απέναντι στις παρακρατικές συμμορίες, υπερασπιστήκαμε τους δρόμους, τις πλατείες, τις γειτονιές, τα αυτοοργανωμένα στέκια και τις καταλήψεις ενάντια στην επιβολή του φόβου. Βρεθήκαμε στο πλάι των μεταναστ(ρι)ών και των αγώνων τους, ενάντια στους πλαστούς διαχωρισμούς, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και την απαξίωση της ζωής τους. Διαδηλώσαμε ξανά και ξανά, οργισμένοι και οργισμένες, και αντιμετωπίσαμε την κρατική καταστολή. Δεν ξεγελαστήκαμε ούτε από τον θεσμικό «αντιφασισμό» ούτε από την αριστερά του κράτους. Και δεν θα αφήσουμε κανέναν και καμία μόνη της, σε καμία κατασταλτική και δικαστική μεθόδευση.