Γυναίκες κακοποιούνται, βιάζονται, δολοφονούνται καθημερινά.
Όχι από τέρατα και δράκους αλλά από τους άντρες που μοιράζονται το σπίτι τους, από μέλη της οικογένειάς τους, από ερωτικούς συντρόφους και φίλους τους.
Υπόκεινται σε βασανιστήρια σωματικά και ψυχολογικά επειδή για κάποιους πρέπει να μάθουν να ανταποκρίνονται στα πατριαρχικά πρότυπα και στις απαιτήσεις που έχουν από αυτές. Να είναι υπάκουες, διαθέσιμες και να μη λένε όχι.
Όσες από αυτές έχουν επιζήσει και τολμούν να καταγγείλουν αυτό που τους συνέβη συχνά μετατρέπονται σε θηράματα από τα ΜΜΕ, όπου με δημοσιογραφικό στυλ κλειδαρότρυπας προσπαθούν να αποδείξουν ότι δεν ήταν και τόσο καλά κορίτσια ή ότι ήταν καλά κορίτσια. Μας φλομώνουν με οικογενειακές τραγωδίες και εγκλήματα πάθους όπου «την σκότωσε γιατί την αγαπούσε» ή για το «άτυχο κορίτσι».
Στις αίθουσες των δικαστηρίων η κακοποίηση συνεχίζεται. Οι γυναίκες καλούνται να αποδείξουν ότι το φταίξιμο δεν ήταν δικό τους. Υπόκεινται σε επανάληψη των όσων έζησαν προσπαθώντας να αποδείξουν ότι είναι τίμιες, ηθικές, ότι δεν προκάλεσαν, ότι δεν πήγαιναν γυρεύοντας.
Η πατριαρχία είναι εδώ και μας σκοτώνει.
Κανένα δικαστή ή μεγαλοδικηγόρο δεν περιμένουμε να μιλήσει για εμάς.
Στεκόμαστε η μία δίπλα στην άλλη και όλες μαζί στους αγώνες μας για μια κοινωνία όπου δεν υπάρχει θέση για κανένα σεξιστή.
*Με αφορμή τη δίκη των βιαστών και δολοφόνων της Ελένης Τοπαλούδη στις 13-01-2020 στον Άρειο Πάγο.