Την Παρασκευή 08/11 πραγματοποιήθηκε δυναμική μοτοπορεία σε κεντρικούς δρόμους, πλατείες και γειτονιές της Νίκαιας, που αφορούσε το θανάσιμο τραυματισμό ντελιβερά που εργαζόταν σε καφέ της περιοχής.
Στην παρέμβαση συμμετείχαν δεκάδες μηχανάκια, πετάχτηκαν χιλιάδες τρικάκια, φωνάχτηκαν συνθήματα και αναρτήθηκαν πανό σε κεντρικές πλατείες της περιοχής.
Ακολουθεί το κείμενο που μοιράστηκε κατά τη διάρκεια της παρέμβασης.
Οι θάνατοι των ντελιβεράδων δεν είναι ατυχήματα
είναι δολοφονίες εργατών και εργατριών.
Την Τετάρτη 15/10 στη Νίκαια χτυπήθηκε θανάσιμα ένας εργαζόμενος ταχυδιανομέας ενώ δούλευε. Εργαζόταν στο καφέ Lefo king coffee ως ντελιβεράς, χωρίς τα απαραίτητα μέσα προστασίας. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι σε μία ακόμα δολοφονία που βαπτίζεται ατύχημα και σε μια προσπάθεια ώστε τα αίτια να αποδοθούν στο τυχαίο της στιγμής, αποκρύπτοντας τις ευθύνες των αφεντικών και του κράτους.
Ο ραγδαία αναπτυσσόμενος κλάδος της ταχυεστίασης έχει το τίμημα του, οι νεκροί και τραυματισμένοι εργαζόμενοι συνεχώς αυξάνονται. Οι νομοθέτες και περιφρουρητές της λεηλασίας των ζωών μας αναγκάστηκαν να προβούν σε κάποιες υποχωρήσεις αφού βρέθηκαν απέναντι σε δυναμικές, αδιαμεσολάβητες συλλογικές αντιστάσεις. Τα αφεντικά με τον νόμο 4611 από τα μέσα Μάη του 2019 μετά από απεργίες και διαρκείς αγώνες των εργαζομένων δεσμεύονται μεταξύ άλλων στα εξής:
Στην περίπτωση που δεν παρέχουν εταιρικό δίκυκλο να καταβάλλουν πρόσθετη μηνιαία αποζημίωση χρήσης και συντήρησης του οχήματος τουλάχιστον ίση με το 15% του μηνιαίου μισθού. Όταν παρέχουν εταιρικό δίκυκλο υποχρεούνται να λαμβάνουν όλα τα αναγκαία μέτρα ώστε τα οχήματα να είναι κατάλληλα προσαρμοσμένα και συντηρημένα. Υποχρεούνται επίσης να παρέχουν προστατευτικό κράνος, πανωφόρι κατάλληλο για αναβάτες μοτοσυκλέτας, αδιάβροχη προστασία, γάντια, ανακλαστικό γιλέκο και καύσιμα.
Η πραγματικότητα όμως είναι ¨λιγάκι¨ διαφορετική.
Ο κανόνας στις σύγχρονες γαλέρες της ταχυεστίασης είναι κακοπληρωμένη εργασία, τρία, μέχρι τέσσερα ευρώ την ώρα, με τα μισά ένσημα. Είναι το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι διαθέτουν τα δικά τους μέσα αυτοπροστασίας (αν έχουν και ότι έχουν) και τα δικά τους μηχανάκια πολλά από αυτά όντας κακοσυντηρημένα λόγω της οικονομικής ανέχειας. Είναι η εντατικοποίηση της εργασίας και η αυξανόμενη επιτήρηση και με την online συμμετοχή των πελατών. Από το efood, όπου αστεράκια και σχόλια κρίνουν την επιχείρηση, το σέρβις και την παραλαβή, μέχρι νέες εφαρμογές που παρακολουθούν την διαδρομή της παραγγελίας καθιστώντας τον εργαζόμενο πομπό μέσω του κινητού του. Η προώθηση του κοινωνικού χαφιεδισμού προσφέρει δωρεάν πληροφορίες και παράλληλα συντελεί στον κατακερματισμό και στους διαχωρισμούς στις τάξεις των καταπιεσμένων.
Ένα ακόμη χαρακτηριστικό είναι η επίκληση των αφεντικών στις δυσκολίες που περνάνε οι ίδιοι για να βοηθήσουμε όλοι μαζί με δικά μας μηχανάκια και μέσα προστασίας, με λειψά ή ανύπαρκτα ένσημα, και με μισθό πείνας.
Η απάντηση από εμάς πρέπει να είναι ξεκάθαρη. Είμαστε εργάτριες, εργάτες και όχι συνεργάτες και στα αφεντικά δεν κάνουμε τις πλάτες. Είναι γεγονός ότι η οικονομική ανέχεια, η τρομοκρατία της ανεργίας αναγκάζουν πολλές και πολλούς από εμάς να ανεχόμαστε και να συμβιβαζόμαστε σε συνθήκες εργασίας που απειλούν την ίδια μας την ζωή. Ενάντια στον κόσμο της παραίτησης και της εξατομίκευσης υπάρχει ο κόσμος της αυτοοργάνωσης των ζωών και των αγώνων μας, της καλλιέργεια της κοινωνικής ταξικής αλληλεγγύης. Με τους θανάτους-δολοφονίες των συναδέλφων μας οργιζόμαστε, πεισμώνουμε και αρνούμαστε να αποτελούμε την πρώτη αναλώσιμη ύλη των επενδύσεων τους. Η συλλογική οργάνωση στα ακηδεμόνευτα σωματεία βάσης θα μας δώσει την ώθηση να υπερασπιστούμε τα αυτονόητα και να απαιτήσουμε αυτά που μας ανήκουν, τα πάντα.
Να μη συνηθίσουμε το θάνατο.
Σύγκρουση με την βαρβαρότητα των αφεντικών και του κράτους.